Natsambahan ko nung isang araw sa Cable TV yung lifetime achievement award na iginawad ng AFI (American Film Institute) kay Al Pacino. Kung hindi ka fan ni Michael Corleone ay siguradong pipindutin mo agad ang remote control ng telebisyon mo para ilipat sa TV Patrol ang pinapanood mo. Pero kung isa kang die hard Pacino fan, ay siguradong maglalagay ka ng yellow ribbon na may tatak na "Police line, do not cross, Al Pacino fan is watching TV". Una kong napanood itong si pareng Al sa pelikulang Godfather, kung saan ipinakita niya sa mga beteranong aktor, katulad ni Kuya Marlon Brando na kaya niyang makipagsabayan, kung arte rin lang ang pag-uusapan. Nasundan pa ito nung mapanood ko naman siya sa pelikulang Dog Day Afternoon. Sino ang makakalimot dun sa arte niya kung saan nag-aapura siyang ilabas yung dala niyang mahabang baril para sabihing hoholdapin niya yung bangko. Magmula noon tuwi na lang may pelikulang kasali siya ay hindi ko pinalalampas. Bobby Deerfield, And Justice for All, Scarface (my gift to you), Sea of Love, Dick Tracy, Franky and Johnny, Scent of a Woman, Carlito's Way, Donnie Brasco at marami pang iba. Kaya tuloy kung minsan kapag nasa banyo ako ay ginagaya ko yung role niya sa Scarface. Yung bang isinubsob niya yung mukha sa isang bundok na Coke na nakalagay sa mesa. Kaya lang nga ay nasa banyo ako, kaya sa iba ko isinubsob yung mukha ko, ah ibang istorya na yun buset.
0 comments:
Post a Comment